Is het eigenlijk wel zo duidelijk? Ik vraag me dat toch af. Zijn er überhaupt wel begrippen die – zo maar, als vanzelf zeg ook maar – op een absoluut éénduidige manier geïnterpreteerd kunnen worden? Dat is een fundamentele vraag!
Er zijn altijd en overal wel begrippen waarover vandaag de dag niet of nauwelijks verschil van mening bestaat. Alleen… zoals we weten… informatiemaatschappij vol dynamiek enzo… dat kan ‘morgen’ zomaar anders (zijn gaan) liggen. Allerhande zaken, begrippen, … waarvan we dachten dat ze volstrekt helder en vast waren, blijken meer en meer toch ook veranderlijk te zijn. Denk bijvoorbeeld aan geslachtverandering of aan de invulling van het huwelijk.
Waarom is een begrip als ‘blokken’ vaag? Omdat de context mist. Punt. In een context van studeren wordt het duidelijk(er). In een andere context, volleyballen bijvoorbeeld, krijgt ‘blokken’ ook subiet een heldere plek, maar wel een héél andere!
Zolang wij (vnl. in de ICT) willens en wetens tegen een Begrip aan blijven kijken als iets wat lòs verkrijgbaar is… blijven we zitten met vage begrippen. Met inconsistentie, duplicatie etc als onontkoombare gevolgen. Pas wanneer we onszelf gaan toestaan er op een àndere manier naar te kijken… namelijk als Begrip@Context... een niet reduceerbare twee-eenheid dus… verdwijnen vage Begrippen als sneeuw voor de zon. Zo komt er ruimte voor variërend en gevarieerd eenduidig Begrip. Precies wat mensen nodig hebben!
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
dinsdag 20 december 2011
zaterdag 17 december 2011
Naar Menselijke Maat
Soms denk ik wel eens… Is de mens nu hulpmiddel van (ICT-)machine of is het andersom en is de (ICT-)machine hulpmiddel ons mensen? Gelukkig herinner ik me dan ook altijd weer dat bekende adagium van Paul Wouters: “Techniek dient de mens”. Inderdaad – zo zit het!
Techniek is naar haar aard beperkt tot fysisch/cybernetisch niveau. Precies om die reden omringen we ons zo succesvol met technische hulpmiddelen! Mensen, echter, moeten we niet willen opsluiten binnen de beperkingen die zo inherent zijn aan cybernetica. Mensen bewegen zich, naar hun aard, op het hoger gelegen niveau van de significa.
Als we vage, moeilijk te ‘vangen’ begrippen beter definiëren opdat de te hanteren regels beter in digitale vorm te gieten zijn… moeten we ervoor waken de mens te beperken tot de mogelijkheden van het cybernetische en hem op die manier van het zo typisch menselijke beroven. Dat werkt domweg niet. Dat wil geen mens!
Wel moet – in hedendaagse en o zo dynamische informatiemaatschappij – tussen ICT (cybernetica) en mensen (significa) een Passende Brug worden geslagen. Die brug kan zich qua manifestatie niet beperken tot het cybernetische niveau van de machines.
Op signifisch niveau zal aansluiting gezocht moeten worden bij de manier waarop mensen tot betekenisgeving en vervolgens gedrag komen. Wil een mens tot bedoeld gedrag kunnen komen… dan moet de bedoelde betekenis hem zo helder mogelijk gemaakt zijn. En dat lukt alleen als die informatie in verband gepresenteerd wordt – met voldoende context dus.
Momenteel bieden wij maar al te vaak slechts informatie aan. Dat leidt in toenemende mate tot verwarring en inconsistentie. Maar… als we overstappen op het stelselmatig aanbieden van informatie… informatie-compleet-met-context dus… gaan we de goede kant op. Op signifisch niveau bedienen we de mens dan optimaal, terwijl al die informatie (ook context is informatie) nog steeds gewoon op cybernetisch niveau kan worden vastgelegd, bewerkt, getransporteerd, gepresenteerd enzovoort. Dan koppel je – op menselijke maat – menselijke ‘vaagheid’ aan machinale precisie en snelheid.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Techniek is naar haar aard beperkt tot fysisch/cybernetisch niveau. Precies om die reden omringen we ons zo succesvol met technische hulpmiddelen! Mensen, echter, moeten we niet willen opsluiten binnen de beperkingen die zo inherent zijn aan cybernetica. Mensen bewegen zich, naar hun aard, op het hoger gelegen niveau van de significa.
Als we vage, moeilijk te ‘vangen’ begrippen beter definiëren opdat de te hanteren regels beter in digitale vorm te gieten zijn… moeten we ervoor waken de mens te beperken tot de mogelijkheden van het cybernetische en hem op die manier van het zo typisch menselijke beroven. Dat werkt domweg niet. Dat wil geen mens!
Wel moet – in hedendaagse en o zo dynamische informatiemaatschappij – tussen ICT (cybernetica) en mensen (significa) een Passende Brug worden geslagen. Die brug kan zich qua manifestatie niet beperken tot het cybernetische niveau van de machines.
Op signifisch niveau zal aansluiting gezocht moeten worden bij de manier waarop mensen tot betekenisgeving en vervolgens gedrag komen. Wil een mens tot bedoeld gedrag kunnen komen… dan moet de bedoelde betekenis hem zo helder mogelijk gemaakt zijn. En dat lukt alleen als die informatie in verband gepresenteerd wordt – met voldoende context dus.
Momenteel bieden wij maar al te vaak slechts informatie aan. Dat leidt in toenemende mate tot verwarring en inconsistentie. Maar… als we overstappen op het stelselmatig aanbieden van informatie… informatie-compleet-met-context dus… gaan we de goede kant op. Op signifisch niveau bedienen we de mens dan optimaal, terwijl al die informatie (ook context is informatie) nog steeds gewoon op cybernetisch niveau kan worden vastgelegd, bewerkt, getransporteerd, gepresenteerd enzovoort. Dan koppel je – op menselijke maat – menselijke ‘vaagheid’ aan machinale precisie en snelheid.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
vrijdag 16 december 2011
Absoluut niet!
Gemakshalve ga ik uit van het bestaan van één werkelijkheid. En vanuit die ene werkelijkheid stromen signalen, via uw zintuigen, doorlopend bij u binnen. Uw brein gaat met die signalen aan de slag; vult ze aan en kleurt ze in. Dat levert u aan de lopende band ge-waar-wordingen over die ene werkelijkheid op. Met andere woorden: op basis van een wereld aan onafgebroken signalen realiseert u zich voortdurend een eigen realiteit. En die realisaties – interpretaties, zeg ook maar – die zetten u in beweging. Eerst emotioneel: U voelt zich bijvoorbeeld dolgelukkig; daarna wellicht ook fysiek: u straalt, danst, zingt etc. En vanuit uw realisaties met betrekking tot die ene werkelijkheid, verwerkelijkt u veranderingen in die ene werkelijkheid.
C.S. Peirce vatte voorgaande samen in een niet-reduceerbaar geheel: de zogeheten Semiotische Triade [1]. Tussen Werkelijkheid en Interpretaties intermediëren Signalen. Signalen verwijzen enerzijds naar Objecten in de Werkelijkheid en leiden anderzijds tot Interpretaties in de Idealiteit van elk afzonderlijk individu.
Informatiekundig bekeken is er sprake van:
a. Objecten in de Werkelijkheid,
b. Informatie verwijzend naar die Objecten in de Werkelijkheid en
c. Individuele realisaties/interpretaties over die Objecten in de Werkelijkheid via Informatie.
Die realisaties/interpretaties zijn dus individueel bepaald – ja, zijn zelfs situationeel en daarmee dynamisch bepaald, zoals P.E. Wisse heeft aangetoond [2]. Interpretaties komen altijd zowel individueel als ook situationeel [3] en daarmee on-the-fly tot stand.
Oei… Zo gaat men daar in de ICT niet mee om. In de ICT legt men betekenis van informatie altijd vooraf en in absolute zin vast. Is dat niet raar? De manier waarop men in de ICT met betekenisgeving omgaat, spoort dus niet met de manier waarop betekenis bij mensen tot stand komt. Absoluut niet!
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Notes:
[1] Zie http://information-roundabout.eu/articles/semiotic-triad/.
[2] Zie http://information-roundabout.eu/articles/semiotic-ennead/.
[3] Zie http://information-roundabout.eu/articles/situational-meaning/.
C.S. Peirce vatte voorgaande samen in een niet-reduceerbaar geheel: de zogeheten Semiotische Triade [1]. Tussen Werkelijkheid en Interpretaties intermediëren Signalen. Signalen verwijzen enerzijds naar Objecten in de Werkelijkheid en leiden anderzijds tot Interpretaties in de Idealiteit van elk afzonderlijk individu.
Informatiekundig bekeken is er sprake van:
a. Objecten in de Werkelijkheid,
b. Informatie verwijzend naar die Objecten in de Werkelijkheid en
c. Individuele realisaties/interpretaties over die Objecten in de Werkelijkheid via Informatie.
Die realisaties/interpretaties zijn dus individueel bepaald – ja, zijn zelfs situationeel en daarmee dynamisch bepaald, zoals P.E. Wisse heeft aangetoond [2]. Interpretaties komen altijd zowel individueel als ook situationeel [3] en daarmee on-the-fly tot stand.
Oei… Zo gaat men daar in de ICT niet mee om. In de ICT legt men betekenis van informatie altijd vooraf en in absolute zin vast. Is dat niet raar? De manier waarop men in de ICT met betekenisgeving omgaat, spoort dus niet met de manier waarop betekenis bij mensen tot stand komt. Absoluut niet!
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Notes:
[1] Zie http://information-roundabout.eu/articles/semiotic-triad/.
[2] Zie http://information-roundabout.eu/articles/semiotic-ennead/.
[3] Zie http://information-roundabout.eu/articles/situational-meaning/.
donderdag 15 december 2011
Context – de doodsschrik voor dubbelzinnigheden
Op “The Core of Information Oriented Architecture” [1] kreeg ik zeer constructief reactie via LinkedIn [2]. Helaas is elke bijdrage daar beperkt tot plm. 700 tekens. De boodschap hieronder paste domweg niet. Ergo…
Ja, het ultieme wapen tegen “dubbelzinnigheden” is naar mijn idee heel gewoon… volmondige erkenning van Context! Maar dat dóórziet – jammer genoeg – nog vrijwel niemand. Door informatie contextueel (stelselmatig, infrastructureel etc.) te ordenen… houd je de informatie in het hele informatiestelsel in één klap zowel scherp uit elkaar als ook keurig netjes en samenhangend bijeen. Zo veranderen oorspronkelijke verwarrende “dubbelzinnigheden” in geordende meerzinnigheden.
Met, bijvoorbeeld, een ‘gasleiding’ kun je vanuit heel verschillende invalshoeken (lees: contexten) heel verschillende dingen doen: producent, transporteur, leidinglasser, leidinglegger, grondeigenaar, leidingregistratie, leiding-commissioning, leidingcorrosie(bestrijding), leidingonderhoud, het leidinggebruik etc. En per invalshoek is heel verschillende informatie in steeds wisselende samenhang van belang. En toch… toch gaat het ook steeds ook over die ene, enkelvoudige gasleiding. Hoe houd je dat – in één en dezelfde beweging – allemaal netjes Apart en Bijeen? Dat vergt – heel logisch – een contextuele ordening van informatie (over die ene leiding in een veelheid aan onderscheiden handelingssituaties)! Punt.
Vergelijk het met een scharnier. Elk scharnierblad (lees: context) doet z’n eigen bedoelde ding in alle mogelijke en/of gewenste vrijheid op z’n eigen manier; alle N aparte scharnierbladen (opnieuw: contexten) worden door die ene scharnier-pen tegelijkertijd en in één soepele beweging bijeengehouden [3].
Grof gezegd: Information Oriented Architecture [1] onttrekt (uiteindelijk) informatie aan applicaties… herordent die informatie tot een informatiestelsel (informatie-infrastructuur)… en ontsluit die stelselmatig en duurzaam geordende informatie vervolgens t.b.v. tal van toepassingen die via allerhande combinatie-bewerkingen de verlangde informatie-van-betekenis produceren.
Dat is het idee. Nee, klopt, dat staat er niet van vandaag op morgen. Klopt ook: het Prins Clausplein (nabij Den Haag) is ook niet in één weekend (om)gebouwd. Natuurlijk niet! Maar je kunt er wel vandaag al mee beginnen – met een informatiestelsel in je eigen omgeving. Via een scharnier, een information-roundabout [4], koppel je de bestaande informatiewereld stap voor stap aan een nieuwe en stelselmatig geordende informatiewereld. En zo geef je, via een aantal tussenstappen [5], de informatiewereld een kwalitatief ander aanzicht.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
[3] Zie “Professioneel scharnierwerk” (http://www.emovere.nl/?doc=106 ); weliswaar op een ander niveau van beschouwing geschreven, maar het principe is natuurlijk hetzelfde.
[4] Zie evt. www.information-roundabout.eu waar in detail meer informatie over dit onderwerp te vinden is.
[5] Met de ppt “infOrch” (http://www.slideshare.net/hjvantil/) probeerde ik die stappen al eens te visualiseren.
Ja, het ultieme wapen tegen “dubbelzinnigheden” is naar mijn idee heel gewoon… volmondige erkenning van Context! Maar dat dóórziet – jammer genoeg – nog vrijwel niemand. Door informatie contextueel (stelselmatig, infrastructureel etc.) te ordenen… houd je de informatie in het hele informatiestelsel in één klap zowel scherp uit elkaar als ook keurig netjes en samenhangend bijeen. Zo veranderen oorspronkelijke verwarrende “dubbelzinnigheden” in geordende meerzinnigheden.
Met, bijvoorbeeld, een ‘gasleiding’ kun je vanuit heel verschillende invalshoeken (lees: contexten) heel verschillende dingen doen: producent, transporteur, leidinglasser, leidinglegger, grondeigenaar, leidingregistratie, leiding-commissioning, leidingcorrosie(bestrijding), leidingonderhoud, het leidinggebruik etc. En per invalshoek is heel verschillende informatie in steeds wisselende samenhang van belang. En toch… toch gaat het ook steeds ook over die ene, enkelvoudige gasleiding. Hoe houd je dat – in één en dezelfde beweging – allemaal netjes Apart en Bijeen? Dat vergt – heel logisch – een contextuele ordening van informatie (over die ene leiding in een veelheid aan onderscheiden handelingssituaties)! Punt.
Vergelijk het met een scharnier. Elk scharnierblad (lees: context) doet z’n eigen bedoelde ding in alle mogelijke en/of gewenste vrijheid op z’n eigen manier; alle N aparte scharnierbladen (opnieuw: contexten) worden door die ene scharnier-pen tegelijkertijd en in één soepele beweging bijeengehouden [3].
Grof gezegd: Information Oriented Architecture [1] onttrekt (uiteindelijk) informatie aan applicaties… herordent die informatie tot een informatiestelsel (informatie-infrastructuur)… en ontsluit die stelselmatig en duurzaam geordende informatie vervolgens t.b.v. tal van toepassingen die via allerhande combinatie-bewerkingen de verlangde informatie-van-betekenis produceren.
Dat is het idee. Nee, klopt, dat staat er niet van vandaag op morgen. Klopt ook: het Prins Clausplein (nabij Den Haag) is ook niet in één weekend (om)gebouwd. Natuurlijk niet! Maar je kunt er wel vandaag al mee beginnen – met een informatiestelsel in je eigen omgeving. Via een scharnier, een information-roundabout [4], koppel je de bestaande informatiewereld stap voor stap aan een nieuwe en stelselmatig geordende informatiewereld. En zo geef je, via een aantal tussenstappen [5], de informatiewereld een kwalitatief ander aanzicht.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Notes:
[2] Voor zover men op LinkedIn toegang/rechten heeft; zie: http://www.linkedin.com/updates?discuss=&scope=11187537&stype=M&type=U&topic=5551719285316919296&a=4Tib&trk=eml_comment_UNIU&ut=3gJ9238Oq5J501. [3] Zie “Professioneel scharnierwerk” (http://www.emovere.nl/?doc=106 ); weliswaar op een ander niveau van beschouwing geschreven, maar het principe is natuurlijk hetzelfde.
[4] Zie evt. www.information-roundabout.eu waar in detail meer informatie over dit onderwerp te vinden is.
[5] Met de ppt “infOrch” (http://www.slideshare.net/hjvantil/) probeerde ik die stappen al eens te visualiseren.
zaterdag 10 december 2011
The Core of Information Oriented Architecture
Did you ever
notice that the vast majority of ICT people hardly talk about information and its fundamental
characteristics? They do talk nineteen to the dozen about technical stuff like
Object Oriented (OO), like Service Oriented Architectures (SOA), like
Enterprise Service Busses (ESB), like network protocols as TCP/IP etc. etc.
None of these ‘thing’s are of real interest to you – the user/producer of information. You only need trustworthy information at your fingertips whenever you need it. Any time and any place and any why. The technical stuff is crucially important – we can’t do without anymore, but should never be leading or dominant. ICT only serves as a means to the informational end. Agree?
So, let’s orient ourselves at information and try to imagine the core of, say, IOA – Information Oriented Architecture. Let’s trust our technologies to be sufficiently advanced to cope with the outcomes of our new orientation: information.
Information is used by human beings for decision making. Making good decisions, requires you to avail yourself of the clear meaning of that information. And meaning of information simply depends on its context – as we readily know by now from social psychology. Other context? Other meaning! Other decision! Information is always and inextricably (sic!) connected to its context. Information never ever meaningfully exists an sich. No.
Therefore IOA requires information to be organised systematically [1]: Information connected to its Context. Context being Information too, of course! Information gets networked in order to provide each Information with clear meaning by means of its accompanying Context. Sufficient Context, derived form systematically organised information and firmly associated with the Information one needs, yields optimal possibilities for effective and efficient decision making.
Systematically organised information can, of course, be processed by SOA-services. Object Oriented [2] gets transformed into Context Oriented [3]. Enterprise Service Busses still transport large amounts of data in existing as well as new intelligent ways. Etc.
Systematically organised information naturally provides you with information of the clearest possible meaning. Contextual meaning, of course – which naturally develops on the fly. From this core of IOA, human interoperability [4] becomes real. Additionally, IOA also helps to transform several other persistent problems we face today [5].
Notes:
None of these ‘thing’s are of real interest to you – the user/producer of information. You only need trustworthy information at your fingertips whenever you need it. Any time and any place and any why. The technical stuff is crucially important – we can’t do without anymore, but should never be leading or dominant. ICT only serves as a means to the informational end. Agree?
So, let’s orient ourselves at information and try to imagine the core of, say, IOA – Information Oriented Architecture. Let’s trust our technologies to be sufficiently advanced to cope with the outcomes of our new orientation: information.
Information is used by human beings for decision making. Making good decisions, requires you to avail yourself of the clear meaning of that information. And meaning of information simply depends on its context – as we readily know by now from social psychology. Other context? Other meaning! Other decision! Information is always and inextricably (sic!) connected to its context. Information never ever meaningfully exists an sich. No.
Therefore IOA requires information to be organised systematically [1]: Information connected to its Context. Context being Information too, of course! Information gets networked in order to provide each Information with clear meaning by means of its accompanying Context. Sufficient Context, derived form systematically organised information and firmly associated with the Information one needs, yields optimal possibilities for effective and efficient decision making.
Systematically organised information can, of course, be processed by SOA-services. Object Oriented [2] gets transformed into Context Oriented [3]. Enterprise Service Busses still transport large amounts of data in existing as well as new intelligent ways. Etc.
Systematically organised information naturally provides you with information of the clearest possible meaning. Contextual meaning, of course – which naturally develops on the fly. From this core of IOA, human interoperability [4] becomes real. Additionally, IOA also helps to transform several other persistent problems we face today [5].
Notes:
[1] Detailed
information about the meaning of systematically organised information can be
found in the article “Systematic Organisation of Information”. See: http://information-roundabout.eu/articles/systematic-organisation-of-information/.
[2] OO’s
paradigm rests on absolute meaning of information; OO is too weak to cope with
situational meaning [4] – which is far more realistic. See: http://information-roundabout.eu/misconceptions/object-orientations-credentials/.
[3] Meaning
is not absolute, but throughout situational. See: http://information-roundabout.eu/articles/situational-meaning/.
[4] Human
interoperability goes beyond (technical) interoperability we’re so very used
to. In case you want to know more on human interoperability as opposed to
technical interoperability: http://information-roundabout.eu/presentations/human-interoperability-2/.
This short article also points to a slide-presentation at SlideShare.
[5] An
Information Roundabout is based on (the core of) IOA and provides benefits as mentioned
in: http://information-roundabout.eu/why/.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
donderdag 1 december 2011
Oude baan verlaten
Eigenlijk veranderen we tegenwoordig continue. Het vroegere Unfreeze-Change-Freeze is allang vervangen door Unfreeze-Change-Change-Change-Ch... Vergis ik me? Mijn indruk is dat we ons suf veranderen. En het lijkt er daarbij maar al te vaak op dat we eigenlijk maar gewoon rondjes lopen. De tredmolen als vervelend beeld dringt zich op.
Wellicht moeten we eens ànders kijken… en ons richten op… versnelling. Naar verandering in verandering. Hoe kunnen we er met andere woorden voor zorgen dat we uit onze oude en vertrouwde verander-baan schieten en in een geheel nieuwe baan terechtkomen? Een baan waarin kwalitatief nieuwe werelden ten volle te exploreren zijn.
We kunnen ons natuurlijk blijven blindstaren op technologie als het (tover)middel bij uitstek om stagnatie te voorkomen…. We kunnen natuurlijk als maar leukere, snellere, hippere, laagdrempeligere enzovoort spullen op de markt blijven brengen – spullen waar we met z’n allen weer achteraan rennen totdat het volgende speeltje zich aandient. Maar… wat schieten we daar nu eigenlijk nog mee op? Komen we daar nu werkelijk en substantieel verder mee? Of draaien we feitelijk alsmaar in hetzelfde kringetje rond?
De laatste keer dat we onze oude en vertrouwde baan verlieten was met de opkomst en brede adoptie van het wereldomspannende netwerk; Internet. Dat heeft ons veel, erg veel gebracht. Hulde. Dank. Maar moeten verder. Stagnatie ligt op de loer. We moeten niet in deze baan blijven hangen – hoe vruchtbaar die ook was.
Een economie start doorgaans met focus (regulerend beginsel) op goederen, ontwikkelt zich vervolgens waarbij de focus verschuift naar transport/transformatie van die goederen. Na de volgende verschuiving draait het om informatie óver transport/transformatie van die goederen. En weer een verschuiving later – en dat is een verschuiving die we nog grotendeels moeten inzetten en afmaken – is het de kwaliteit en heldere betekenis van die informatie die bepalend is voor welke informatie we wel/niet gebruiken t.b.v. trefzeker transport/transformatie van die goederen.
De situatie vandaag is dat we welhaast omkomen in de zinloze, ambigue, verwarrende en inconsistente informatie. Hoe kiezen we daaruit?
Daarvoor moeten we dus naar die nieuwe baan… de baan waarin onze huidige informatiehooibergen getransformeerd worden tot infrastructurele voorzieningen met zinvolle informatie – consistente informatie van heldere betekenis waarmee we effectief/efficiënt het transport/transformatie van goederen ter hand kunnen nemen. Overschakelen dus. Naar hoger energieniveau; naar nieuwe baan.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Wellicht moeten we eens ànders kijken… en ons richten op… versnelling. Naar verandering in verandering. Hoe kunnen we er met andere woorden voor zorgen dat we uit onze oude en vertrouwde verander-baan schieten en in een geheel nieuwe baan terechtkomen? Een baan waarin kwalitatief nieuwe werelden ten volle te exploreren zijn.
We kunnen ons natuurlijk blijven blindstaren op technologie als het (tover)middel bij uitstek om stagnatie te voorkomen…. We kunnen natuurlijk als maar leukere, snellere, hippere, laagdrempeligere enzovoort spullen op de markt blijven brengen – spullen waar we met z’n allen weer achteraan rennen totdat het volgende speeltje zich aandient. Maar… wat schieten we daar nu eigenlijk nog mee op? Komen we daar nu werkelijk en substantieel verder mee? Of draaien we feitelijk alsmaar in hetzelfde kringetje rond?
De laatste keer dat we onze oude en vertrouwde baan verlieten was met de opkomst en brede adoptie van het wereldomspannende netwerk; Internet. Dat heeft ons veel, erg veel gebracht. Hulde. Dank. Maar moeten verder. Stagnatie ligt op de loer. We moeten niet in deze baan blijven hangen – hoe vruchtbaar die ook was.
Een economie start doorgaans met focus (regulerend beginsel) op goederen, ontwikkelt zich vervolgens waarbij de focus verschuift naar transport/transformatie van die goederen. Na de volgende verschuiving draait het om informatie óver transport/transformatie van die goederen. En weer een verschuiving later – en dat is een verschuiving die we nog grotendeels moeten inzetten en afmaken – is het de kwaliteit en heldere betekenis van die informatie die bepalend is voor welke informatie we wel/niet gebruiken t.b.v. trefzeker transport/transformatie van die goederen.
De situatie vandaag is dat we welhaast omkomen in de zinloze, ambigue, verwarrende en inconsistente informatie. Hoe kiezen we daaruit?
Daarvoor moeten we dus naar die nieuwe baan… de baan waarin onze huidige informatiehooibergen getransformeerd worden tot infrastructurele voorzieningen met zinvolle informatie – consistente informatie van heldere betekenis waarmee we effectief/efficiënt het transport/transformatie van goederen ter hand kunnen nemen. Overschakelen dus. Naar hoger energieniveau; naar nieuwe baan.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Best Practices?
Wat is tegenwoordig de waarde van zogenaamde “best practices”? Hoe waardevast zijn ze vandaag de dag eigenlijk nog?
We leven inmiddels in een wereld – a full blown information society – waarin van alles en nog wat continue in beweging is. Alles beïnvloedt zo zo’n beetje al het andere. Niets blijft nog lang hetzelfde. En we leven toch wel vrij algemeen met het gevoel dat ‘het’ steeds erger wordt. Ouderen raken erdoor in verwarring. Jongeren groeien er mee op en weten niet anders.
Je zou je daarom kunnen afvragen wat de waarde van best practices in zo’n wereld eigenlijk nog is? Hoe waardevast zijn ze eigenlijk nog? Wie ‘koopt’ er nog best practices als de houdbaarheidsdatum zo snel verstrijkt?
Voor best practices kijken we per definitie naar het verleden. Wat daar (bij herhaling) goed ging, stolt mogelijk tot best practice en raakt als zodanig voorgesorteerd voor herhaalde toepassing in de toekomst. Een toekomst die alsmaar losser van haar verleden komt te staan… het verleden dat de best practice voortbracht.
Hmmm…, wat moeten we aan met onze best practices?
Is er een manier waarop we onze best practices nog wel duurzaam kunnen formuleren?
Of, en dat kan natuurlijk ook, zie ik het ‘allemaal’ ‘gewoon’ te somber in?
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
We leven inmiddels in een wereld – a full blown information society – waarin van alles en nog wat continue in beweging is. Alles beïnvloedt zo zo’n beetje al het andere. Niets blijft nog lang hetzelfde. En we leven toch wel vrij algemeen met het gevoel dat ‘het’ steeds erger wordt. Ouderen raken erdoor in verwarring. Jongeren groeien er mee op en weten niet anders.
Je zou je daarom kunnen afvragen wat de waarde van best practices in zo’n wereld eigenlijk nog is? Hoe waardevast zijn ze eigenlijk nog? Wie ‘koopt’ er nog best practices als de houdbaarheidsdatum zo snel verstrijkt?
Voor best practices kijken we per definitie naar het verleden. Wat daar (bij herhaling) goed ging, stolt mogelijk tot best practice en raakt als zodanig voorgesorteerd voor herhaalde toepassing in de toekomst. Een toekomst die alsmaar losser van haar verleden komt te staan… het verleden dat de best practice voortbracht.
Hmmm…, wat moeten we aan met onze best practices?
Is er een manier waarop we onze best practices nog wel duurzaam kunnen formuleren?
Of, en dat kan natuurlijk ook, zie ik het ‘allemaal’ ‘gewoon’ te somber in?
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
maandag 21 november 2011
Metapattern
An Information Roundabout is an infrastructural facility that is meant to significantly improve human interoperability. As such it requires a systematic organisation of information. And a systematic organisation of information, in turn, requires a method for systematic information modeling - like … metapattern.
Lees verder… (op http://www.information-roundabout.eu/)
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Lees verder… (op http://www.information-roundabout.eu/)
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
dinsdag 25 oktober 2011
On keeping things balanced
Mode needs
Tradition
Ever changing Modes can only be witnessed against the more stable background that we call Tradition. Modes come and go rather quickly. And every now and then some elements of a Mode make it to the top and enter Tradition. Tradition changes (travels) at quite another pace. Thanks to this difference in travelling speed Modes can be witnessed. Without Tradition everything would be Mode and Mode soon would cease to exist.
Open needs Closed
As we all know… open is ‘rather’ popular nowadays. Open Data. Open Standards. Open Source. Open Anything. Is there anyone who doesn’t want Open?
But, then… at the moment everything is Open, Closed disappears from the scene. And the moment Closed is gone… Open gets lost as well. Open requires Closed. Without Closed there is no Open.
So… if we need something to be totally Open, we also need something else to be at least as totally Closed. Open can only manifest at a background of Closed.
How does the Closed exactly look on which Open lives and prospers and thrives?
Agile needs Solid
As we all know… Agile is ‘rather’ popular these days. Everything needs to Agile in order to keep up to the speed of today’s (ever increasing) dynamics.
But, then… Agile to what? Agile needs something else, something more slow and solid in order to be able to demonstrate its Agility on. When we emphasise agility, as we do right now, we get unbalanced, we all rush to the one side of our life boat – all watching – in awe – the new promise of Agility. And we neglect and forget about the solid grounds needed for Agility to become, be and stay durably Agile.
How does the Solid exactly look on which Agile lives and prospers and thrives?
Ever changing Modes can only be witnessed against the more stable background that we call Tradition. Modes come and go rather quickly. And every now and then some elements of a Mode make it to the top and enter Tradition. Tradition changes (travels) at quite another pace. Thanks to this difference in travelling speed Modes can be witnessed. Without Tradition everything would be Mode and Mode soon would cease to exist.
Open needs Closed
As we all know… open is ‘rather’ popular nowadays. Open Data. Open Standards. Open Source. Open Anything. Is there anyone who doesn’t want Open?
But, then… at the moment everything is Open, Closed disappears from the scene. And the moment Closed is gone… Open gets lost as well. Open requires Closed. Without Closed there is no Open.
So… if we need something to be totally Open, we also need something else to be at least as totally Closed. Open can only manifest at a background of Closed.
How does the Closed exactly look on which Open lives and prospers and thrives?
Agile needs Solid
As we all know… Agile is ‘rather’ popular these days. Everything needs to Agile in order to keep up to the speed of today’s (ever increasing) dynamics.
But, then… Agile to what? Agile needs something else, something more slow and solid in order to be able to demonstrate its Agility on. When we emphasise agility, as we do right now, we get unbalanced, we all rush to the one side of our life boat – all watching – in awe – the new promise of Agility. And we neglect and forget about the solid grounds needed for Agility to become, be and stay durably Agile.
How does the Solid exactly look on which Agile lives and prospers and thrives?
Foreground
needs Background
Flexible
needs fixed
Loose needs Coupled
Traffic
needs Traffic Infrastructure
Information
needs Information Infrastructure
Etc.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
zondag 11 september 2011
Semiotic Triad - An onset to a far more productive path?
We, human beings, are, in fact, not capable of making immediate
observations: our senses are always in between. It’s our senses that inescapably
intermediate between reality as it really is and the way we make sense of it; interpret
that reality. Without our senses, we don’t observe anything, lose track of
reality and our connections with it.
These observed sensory signs are interpreted by our brains. That
interpretation is influenced by what it already knows from earlier
observations. It’s that interpretation that subsequently incites us to action; to
exhibit behaviour. Behaviour that, in turn, is observable by means of new
sensory signs which are interpreted by our brains again. And that completes the
cycle of us, humans, in our capacity as information (sign) processing beings.
C.S. Peirce (1839-1914) digested this knowledge into ‘his’ semiotic triad (1902). Objects in reality produce Meaning (interpretations) in our brains
– never immediate; always via the Signs picked up by our senses. As said:
these Signs are always in between. Signs refer on the one hand to Objects in
reality. On the other hand these very same Signs yield Meaning in our individual
brains.
Current IT practice, however, takes a direct and fixed connection
between Object and Meaning for granted. It’s simply an unquestioned ‘fact’. But
as we can readily learn from Peirce, such an absolute connection does not
exist. Peirce teaches us that the Object-Meaning connection always ‘goes’ via
picked up Signs. It’s the Signs (information) that refer to Objects (entities) in
reality as well as yield Meaning (interpretations) in our individual brains.
The semiotic triad explains that one and the same event observed at one
and the same point in time by two observers standing side by side can (and
often will) yield two rather differing interpretations. For each observer comes
with his/her own individual brain – loaded with a unique set of associated interpretations
that developed over time by the individual reception of many, many signs.
Even the recollection of a certain event by one person at differing
moments in time can (and often will) yield different interpretations. For both
memories are ‘separated’ by an entire collection of interpretations – caused by
a multitude of received signs. Were you always just as afraid of spiders (or
snakes) as you are now? Various and varying experiences with objects over time create
a developing interpretation/meaning of these objects. This, of course, greatly
influences your relation to – and behaviour with these objects.
At the same time the semiotic triad makes it obvious that human
interpretation of information/signs picked up from reality not only is an
outright subjective matter, but also a highly dynamic activity. Modern information
technology makes information/signs available in bulk in less than no time for
any one at any time and any place. IT thoroughly permeated and transformed
traditional society into full fledged information society. And meaning of
information became unmistakably agile as a consequence of ever more and ever varying
streams of signs (information) coming in from anywhere, about anything and
anyone.
In traditional society things changed at rather low paces – as a
‘consequence’, meaning of information was assumed to be fixed. Nowadays –
information society – that assumption lost most of its ‘validity’. Meaning of
information can’t be defined at forehand anymore – as we used to do. Instead,
meaning of information now… happens on the fly.
Ever increasing dynamics of contemporary information society now requires
IT to effectively and efficiently facilitate human interpretation of signs. Unfortunately
IT still largely fails to meet this pressing requirement. A reality in which change
counts as the only constant, requires a new orientation towards the coming
about of meaning of information (interpretation of signs). And Peirce’s
semiotic triad shows us the onset of a New and Productive path. Don’t you
think?
This column is a Sign as well. A sign that refers you to (objects in)
reality. A sign that requests you to further develop and to (re)consider
established ideas on the coming about of meaning of information.
What do you think? Does the coming about of meaning of information remain
fixed and absolute – do you stick to the good old IT paradigm? Or… do you want
to turn off to a far more productive path? A path on which meaning of
information comes about individually and dynamically.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
woensdag 7 september 2011
Ontknoping met stelselmatige informatieordening
Langzaamaan
begint het wat te wennen. In onze hedendaagse informatiemaatschappij is zo’n
beetje alles tegelijk in beweging; vrijwel niets blijft nog lang hetzelfde. Informatietechnologie
nam torenhoge vlucht en transformeerde traditionele maatschappij van, zeg maar
even, rust, reinheid en regelmaat in een maatschappij die zich bij uitstek kenmerkt
door pluriformiteit, beweeglijkheid en onoverzichtelijkheid.
Zo’n omwenteling raakt vanzelfsprekend al onze onderlinge verhoudingen. Zowel onze persoonlijke als zakelijke contacten en relaties ontwikkelen zich nu sneller, minder voorspelbaar en ook onoverzichtelijker als gevolg van ons intensief (inter)acteren in moderne informatie- of, netwerkmaatschappij. Zo’n omwenteling werkt vanzelfsprekend ook diep door in en tussen organisaties – ja, beïnvloedt al onze persoonlijke, zakelijke en maatschappelijke verbanden. En de natuurlijke of rechtspersoon die in zo’n wereld trefzeker wil handelen…, die moet van (inter)actie tot (inter)actie weten hoe relevante vorken en stelen samenhangen. Want elke (inter)actie staat nu meer dan ooit in weer en wind van eigen vluchtige en doorgaans zo diverse omstandigheden.
Zo’n omwenteling zou vanzelfsprekend ook diep door moeten werken in de aard en opzet van de veelheid aan informatiesystemen die maatschappij in al haar facetten en in slechts enkele decennia tijd, zo drastisch hielpen transformeren. Dat is, gek genoeg, niet het geval. Zeker, qua technologie zijn verreweg de meeste informatiesystemen uiterst modern en zeer geavanceerd te noemen. Maar ze worden nog altijd traditioneel – d.w.z. volgens principes die stroken met maatschappij van rust, reinheid en regelmaat – ontworpen en vervolgens gebouwd.
Het lijkt er sterk op dat ontwerpers van informatiesystemen de essentie van transformatie domweg misten. Misten ze dat we inmiddels voluit in een wereld leven waarin elke informatie any time, any where, any way, any why, for any who in een handomdraai beschikbaar is – of gemaakt kan worden? Misten ze dat hedendaagse informatiesystemen niet langer maar gewoon wat losse informatie moeten ophoesten, maar dat bijbehorende omstandigheden nu stelselmatig en samenhangend moeten meewegen tot situationeel heldere betekenis tot trefzekere actie van mensen? Misten ze dat in zo’n wereld betekenis van informatie niet langer vooraf gedefinieerd kan worden? Misten ze, anders gezegd, dat betekenis van informatie vandaag de dag zo overduidelijk dynamisch en heel genuanceerd tot stand komt – namelijk onder invloed van de precieze omstandigheden – vluchtig en divers?
Als ontwerpers die essentie inderdaad misten… draaien (tollen?) we technologisch weliswaar flink door, maar stagneert dóórgaande ontwikkeling. En dat is ronduit dramatisch, want, laten we het maar eerlijk toegeven: wij, mensen, hebben toch ook wel onze moeiten om in de ogenschijnlijke onoverzichtelijkheid van veelheid aan vormen en veranderingen trefzeker koers te houden, onze weg te vinden en (verder) uit te stippelen. En laten we ook maar gelijk en eerlijk toegeven dat onze (geavanceerde en hypermoderne) informatiesystemen ons maar al te vaak zo zwakjes ondersteunen in de omstandigheden-van-het-moment. Momenten die elke keer opnieuw om welhaast unieke en adequate (inter)actie vragen.
Mensen die uit alle macht op volle zee van netwerkmaatschappij transformeren tot gewiekste deelnemers aan alsmaar woeliger informatieverkeer, zitten te springen om informatiesystemen die voorzien zijn van sterk situationeel besef. Situationeel besef met het oog op effectieve ondersteuning van mensen die in dynamische omstandigheden keer op keer trefzeker wensen te (inter)acteren. Die behoefte wordt regelmatig en in allerhande toonaarden luid en duidelijk geuit, maar loopt keer op keer dood op de dovemansoren van ontwerpers die essentie van transformatie misten. Mensen raken meer en meer gefrustreerd door de alsmaar groeiende kluwen aan informatiesystemen die aan die behoefte niet – of maar zo heel kort – tegemoet komen.
Ontwerpers van informatiesystemen lijken zich serieus en vol ijver toe te blijven leggen op continuering van de grootse en werkelijk schitterende successen van weleer. Zij zoeken oplossingen vrijwel uitsluitend in alsmaar modernere en geavanceerdere technologie. Zij hebben niet of nauwelijks in de gaten dat die schitterende successen van weleer ook… hùn wereld kwalitatief veranderden. Einstein zou ze gemakkelijk uit hun droom kunnen helpen…. Hij zou hen kunnen wijzen op het feit dat de problemen waarvoor wij ons nu gesteld zien, niet zijn op te lossen binnen hetzelfde, eens zo succesvolle, kader dat ze voortbracht. Er is m.a.w. een nieuw en ruimer kader nodig waarin aanhoudende problematiek adequaat kan worden verklaard. En opgelost.
Ontwerpers van informatiesystemen zien dus niet dat de problemen waarmee mensen momenteel kampen op een volstrekt ànder vlak liggen. Op het vlak van, zeg maar even, informatieordening. Informatie moet immers – wil ze van direct nut zijn voor moderne deelnemers aan woelig informatieverkeer – stelselmatig tot situationele betekenis geordend zijn.
En dat is… àndere koek! Kwalitatief andere koek zelfs. Echter… op koek van dat kaliber zijn ontwerpers van informatiesystemen in het geheel niet afgestemd. Schrijnend – want (mensen in) organisaties verdrinken in toenemende mate in een zee aan bouwsels die aan het door en door situationele karakter van betekenis van informatie domweg voorbij zien. Bouwsels die derhalve, hoe goedbedoeld ook, niet passen bij de taken waarvoor mensen – deelnemers aan woelig informatieverkeer – zich in toenemende mate zien gesteld.
Het macabere van dit ‘samenspel’ is dat iedereen werkelijk zijn/haar uiterste best doet om de situatie te verbeteren en het beste voor heeft met mensen in organisaties/maatschappij. Ontwerpers leggen betekenis van informatie nog altijd op voorhand en in absolute zin vast en zoeken oplossing eerst en vooral in geavanceerdere (smart) technologie; in feite in oude en vertrouwde richting die ooit zoveel succes bracht. Ondertussen snakken mensen naar een informatieordening die van geval tot geval betekenisvol (hun) hout snijdt. Gevallen die zich vandaag de dag snel en onvoorspelbaar ontwikkelen. Gevallen die niet of nauwelijks nog zijn te voorzien. Gevallen die altijd weer net even iets anders zijn dan de vorige keer.
Mensen snakken naar doorbraak, maar missen eenvoudigweg de kennis en kunde om die doorbraak te realiseren of te versnellen. Dat is ook helemaal hun vak niet. En die vaklui – de ontwerpers… die (door)zien de werkelijke wortel van de problematiek niet en zoeken stug door naar oplossingen die niet of nauwelijks nog zoden aan de dijk zetten. Hadden ze nu maar van stelselmatige informatieordening gehoord….
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Zo’n omwenteling raakt vanzelfsprekend al onze onderlinge verhoudingen. Zowel onze persoonlijke als zakelijke contacten en relaties ontwikkelen zich nu sneller, minder voorspelbaar en ook onoverzichtelijker als gevolg van ons intensief (inter)acteren in moderne informatie- of, netwerkmaatschappij. Zo’n omwenteling werkt vanzelfsprekend ook diep door in en tussen organisaties – ja, beïnvloedt al onze persoonlijke, zakelijke en maatschappelijke verbanden. En de natuurlijke of rechtspersoon die in zo’n wereld trefzeker wil handelen…, die moet van (inter)actie tot (inter)actie weten hoe relevante vorken en stelen samenhangen. Want elke (inter)actie staat nu meer dan ooit in weer en wind van eigen vluchtige en doorgaans zo diverse omstandigheden.
Zo’n omwenteling zou vanzelfsprekend ook diep door moeten werken in de aard en opzet van de veelheid aan informatiesystemen die maatschappij in al haar facetten en in slechts enkele decennia tijd, zo drastisch hielpen transformeren. Dat is, gek genoeg, niet het geval. Zeker, qua technologie zijn verreweg de meeste informatiesystemen uiterst modern en zeer geavanceerd te noemen. Maar ze worden nog altijd traditioneel – d.w.z. volgens principes die stroken met maatschappij van rust, reinheid en regelmaat – ontworpen en vervolgens gebouwd.
Het lijkt er sterk op dat ontwerpers van informatiesystemen de essentie van transformatie domweg misten. Misten ze dat we inmiddels voluit in een wereld leven waarin elke informatie any time, any where, any way, any why, for any who in een handomdraai beschikbaar is – of gemaakt kan worden? Misten ze dat hedendaagse informatiesystemen niet langer maar gewoon wat losse informatie moeten ophoesten, maar dat bijbehorende omstandigheden nu stelselmatig en samenhangend moeten meewegen tot situationeel heldere betekenis tot trefzekere actie van mensen? Misten ze dat in zo’n wereld betekenis van informatie niet langer vooraf gedefinieerd kan worden? Misten ze, anders gezegd, dat betekenis van informatie vandaag de dag zo overduidelijk dynamisch en heel genuanceerd tot stand komt – namelijk onder invloed van de precieze omstandigheden – vluchtig en divers?
Als ontwerpers die essentie inderdaad misten… draaien (tollen?) we technologisch weliswaar flink door, maar stagneert dóórgaande ontwikkeling. En dat is ronduit dramatisch, want, laten we het maar eerlijk toegeven: wij, mensen, hebben toch ook wel onze moeiten om in de ogenschijnlijke onoverzichtelijkheid van veelheid aan vormen en veranderingen trefzeker koers te houden, onze weg te vinden en (verder) uit te stippelen. En laten we ook maar gelijk en eerlijk toegeven dat onze (geavanceerde en hypermoderne) informatiesystemen ons maar al te vaak zo zwakjes ondersteunen in de omstandigheden-van-het-moment. Momenten die elke keer opnieuw om welhaast unieke en adequate (inter)actie vragen.
Mensen die uit alle macht op volle zee van netwerkmaatschappij transformeren tot gewiekste deelnemers aan alsmaar woeliger informatieverkeer, zitten te springen om informatiesystemen die voorzien zijn van sterk situationeel besef. Situationeel besef met het oog op effectieve ondersteuning van mensen die in dynamische omstandigheden keer op keer trefzeker wensen te (inter)acteren. Die behoefte wordt regelmatig en in allerhande toonaarden luid en duidelijk geuit, maar loopt keer op keer dood op de dovemansoren van ontwerpers die essentie van transformatie misten. Mensen raken meer en meer gefrustreerd door de alsmaar groeiende kluwen aan informatiesystemen die aan die behoefte niet – of maar zo heel kort – tegemoet komen.
Ontwerpers van informatiesystemen lijken zich serieus en vol ijver toe te blijven leggen op continuering van de grootse en werkelijk schitterende successen van weleer. Zij zoeken oplossingen vrijwel uitsluitend in alsmaar modernere en geavanceerdere technologie. Zij hebben niet of nauwelijks in de gaten dat die schitterende successen van weleer ook… hùn wereld kwalitatief veranderden. Einstein zou ze gemakkelijk uit hun droom kunnen helpen…. Hij zou hen kunnen wijzen op het feit dat de problemen waarvoor wij ons nu gesteld zien, niet zijn op te lossen binnen hetzelfde, eens zo succesvolle, kader dat ze voortbracht. Er is m.a.w. een nieuw en ruimer kader nodig waarin aanhoudende problematiek adequaat kan worden verklaard. En opgelost.
Ontwerpers van informatiesystemen zien dus niet dat de problemen waarmee mensen momenteel kampen op een volstrekt ànder vlak liggen. Op het vlak van, zeg maar even, informatieordening. Informatie moet immers – wil ze van direct nut zijn voor moderne deelnemers aan woelig informatieverkeer – stelselmatig tot situationele betekenis geordend zijn.
En dat is… àndere koek! Kwalitatief andere koek zelfs. Echter… op koek van dat kaliber zijn ontwerpers van informatiesystemen in het geheel niet afgestemd. Schrijnend – want (mensen in) organisaties verdrinken in toenemende mate in een zee aan bouwsels die aan het door en door situationele karakter van betekenis van informatie domweg voorbij zien. Bouwsels die derhalve, hoe goedbedoeld ook, niet passen bij de taken waarvoor mensen – deelnemers aan woelig informatieverkeer – zich in toenemende mate zien gesteld.
Het macabere van dit ‘samenspel’ is dat iedereen werkelijk zijn/haar uiterste best doet om de situatie te verbeteren en het beste voor heeft met mensen in organisaties/maatschappij. Ontwerpers leggen betekenis van informatie nog altijd op voorhand en in absolute zin vast en zoeken oplossing eerst en vooral in geavanceerdere (smart) technologie; in feite in oude en vertrouwde richting die ooit zoveel succes bracht. Ondertussen snakken mensen naar een informatieordening die van geval tot geval betekenisvol (hun) hout snijdt. Gevallen die zich vandaag de dag snel en onvoorspelbaar ontwikkelen. Gevallen die niet of nauwelijks nog zijn te voorzien. Gevallen die altijd weer net even iets anders zijn dan de vorige keer.
Mensen snakken naar doorbraak, maar missen eenvoudigweg de kennis en kunde om die doorbraak te realiseren of te versnellen. Dat is ook helemaal hun vak niet. En die vaklui – de ontwerpers… die (door)zien de werkelijke wortel van de problematiek niet en zoeken stug door naar oplossingen die niet of nauwelijks nog zoden aan de dijk zetten. Hadden ze nu maar van stelselmatige informatieordening gehoord….
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
vrijdag 1 april 2011
On Human Havings
In his post There is no right to not-care, Tom Graves shares some of his thoughts about ‘rights’. Especially about the right to not-care. This right-post motivated me to write a little on my ideas about Human Havings [1].
Do rights really exist? To be honest… I don’t think so. We have no right to be, to have, to behave. Yet we are. Yet we have. Yet we behave. But we almost completely lost sight of simply being. Lost sight of how to frequently return (behave) to simply being and let go of having. Lost sight of the beings that we really are. We behave more like Human Havings than Human Beings.
Only Human Havings – creatures that have to have – need rights. Human Beings are. The natural state for Human Being comprises affection (the simplest form of love) – including caring: what can I do for you (instead of what can I do with/to you). Human Havings create separateness. Human Beings create togetherness. Human Beings have all kinds of things, but do not have to have these things. They only be-have these things. When time comes they let go of these havings. Human Beings trust other things to emerge and with which to be-have next.
Today we largely are beings without knowing anymore what it really is to simply be. We lose ourselves completely in having ever increasing ego’s. Completely separate from other beings, from other things. Simply being, unmanifested being, being with the potential to have anything – and to let go of it again is what really empowers us. Makes us care.
This, however, requires us to go beyond our ego’s. But, immensely ‘helped’ by our ego’s, we started to firmly believe (and still do) that letting go means that we lose our things, lose our identities, lose track of who we are etc. Well, that would be the end of the ego, wouldn’t it? And the ego… well, it ‘simply’ wants to survive. It’s scared to death! And the ego creates and maintains – over and over again – Human Havings. Separateness. Fearing humans – constantly under attack and attacking. Trying to protect their havings. Havings they ‘know’ they have to have in order to be. Human Havings definitely need the illusion of rights.
[1] Earlier on Tom Graves shared his thoughts about possession and responsibility. I responded to these two posts with my thoughts on Be-Having.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Notes:
Do rights really exist? To be honest… I don’t think so. We have no right to be, to have, to behave. Yet we are. Yet we have. Yet we behave. But we almost completely lost sight of simply being. Lost sight of how to frequently return (behave) to simply being and let go of having. Lost sight of the beings that we really are. We behave more like Human Havings than Human Beings.
Only Human Havings – creatures that have to have – need rights. Human Beings are. The natural state for Human Being comprises affection (the simplest form of love) – including caring: what can I do for you (instead of what can I do with/to you). Human Havings create separateness. Human Beings create togetherness. Human Beings have all kinds of things, but do not have to have these things. They only be-have these things. When time comes they let go of these havings. Human Beings trust other things to emerge and with which to be-have next.
Today we largely are beings without knowing anymore what it really is to simply be. We lose ourselves completely in having ever increasing ego’s. Completely separate from other beings, from other things. Simply being, unmanifested being, being with the potential to have anything – and to let go of it again is what really empowers us. Makes us care.
This, however, requires us to go beyond our ego’s. But, immensely ‘helped’ by our ego’s, we started to firmly believe (and still do) that letting go means that we lose our things, lose our identities, lose track of who we are etc. Well, that would be the end of the ego, wouldn’t it? And the ego… well, it ‘simply’ wants to survive. It’s scared to death! And the ego creates and maintains – over and over again – Human Havings. Separateness. Fearing humans – constantly under attack and attacking. Trying to protect their havings. Havings they ‘know’ they have to have in order to be. Human Havings definitely need the illusion of rights.
[1] Earlier on Tom Graves shared his thoughts about possession and responsibility. I responded to these two posts with my thoughts on Be-Having.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Notes:
woensdag 30 maart 2011
Informatie-virtualisatie
Meer dan ooit hebben mensen behoefte aan informatie at-their-fingertips: actueel, to the point, betrouwbaar, snel en veilig. Virtualisatie van informatie levert daaraan – hoe paradoxaal dat misschien ook klinkt – een belangwekkende bijdrage.
Virtualisatie weekt informatie los van haar directe gebruiksomgeving. Nog altijd geldt een sterke koppeling tussen de directe gebruiksomgeving en de specifiek met het oog daarop gemodelleerde informatie. Als gevolg daarvan levert informatie-uitwisseling met andere gebruiksomgevingen steeds ernstiger ambiguïteit en inconsistenties op: de onderling uitgewisselde informatie betekent immers vrijwel nooit exact hetzelfde.
Informatie-virtualisatie ontkoppelt en creëert op die manier voldoende ruimte en mogelijkheden voor semantische interoperabiliteit; voor heldere, consistente en betekenisvolle uitwisseling van informatie tussen verschillende gebruiksomgevingen [1].
Naast ontkoppeling houdt informatie-virtualisatie tegelijkertijd ook een nieuwe, stelselmatige ordening van informatie in. Losgeweekte informatie wordt daarmee algemeen bruikbaar voor toepassing in legio specifieke gebruiksomgevingen; elk met eigen belangen en gebruiksdoelen.
Uit stelselmatige informatieordening ontstaan informatieverzamelingen die infrastructureel van karakter zijn en waaruit voor elke specifieke gebruiksomgeving de van moment tot moment relevant geachte informatie trefzeker tot stand komt.
De losgeweekte en stelselmatig geordende informatie wordt dus weer ‘teruggegeven’ [2] voor toepassing in de vele en verschillende gebruiksomgevingen. En tot ieders verrassing blijkt een dergelijk informatiestelsel een enorm gevarieerde verzameling aan gebruiksomgevingen bijzonder soepel en op maat te kunnen bedienen.
De gevolgen? Een veelheid aan gebruiksomgevingen die stuk voor stuk, elk op geheel eigen wijze gevoed worden met to the point informatie afkomstig uit steeds dezelfde, enkelvoudig gehouden en stelselmatig geordende informatieverzamelingen [3].
Op die manier levert informatie-virtualisatie een belangrijke bijdrage aan de totstandkoming van enkelvoudige informatie-infrastructuur voor betekenisvolle informatievoorziening ten behoeve van een veelheid aan gevarieerde gebruiksomgevingen.
Zo draagt informatie-virtualisatie ook belangrijk bij aan eenduidig hergebruik van informatie – van betékenis-van-informatie dus – door heel gevarieerde deelnemers aan informatieverkeer in volle dynamiek van informatiemaatschappij.
Noten:
[1] Elders benoem en bespreek ik semantische interoperabiliteit ook wel als Human Interoperability (een slideshare presentatie).
[2] Een poging om dat ‘teruggeven’ te visualiseren en te verduidelijken vindt u in Information Orchestration (een slideshare presentatie).
[3] De crux van het geheel bestaat uit stelselmatige ordening van informatie tot – uiteindelijk – informatie-infrastructuur voor informatieverkeer met maatschappelijke reikwijdte. In Metapatroon – Handboek voor Stelselmatig Informatieverkeer kunt u hier (veel) meer over lezen.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Virtualisatie weekt informatie los van haar directe gebruiksomgeving. Nog altijd geldt een sterke koppeling tussen de directe gebruiksomgeving en de specifiek met het oog daarop gemodelleerde informatie. Als gevolg daarvan levert informatie-uitwisseling met andere gebruiksomgevingen steeds ernstiger ambiguïteit en inconsistenties op: de onderling uitgewisselde informatie betekent immers vrijwel nooit exact hetzelfde.
Informatie-virtualisatie ontkoppelt en creëert op die manier voldoende ruimte en mogelijkheden voor semantische interoperabiliteit; voor heldere, consistente en betekenisvolle uitwisseling van informatie tussen verschillende gebruiksomgevingen [1].
Naast ontkoppeling houdt informatie-virtualisatie tegelijkertijd ook een nieuwe, stelselmatige ordening van informatie in. Losgeweekte informatie wordt daarmee algemeen bruikbaar voor toepassing in legio specifieke gebruiksomgevingen; elk met eigen belangen en gebruiksdoelen.
Uit stelselmatige informatieordening ontstaan informatieverzamelingen die infrastructureel van karakter zijn en waaruit voor elke specifieke gebruiksomgeving de van moment tot moment relevant geachte informatie trefzeker tot stand komt.
De losgeweekte en stelselmatig geordende informatie wordt dus weer ‘teruggegeven’ [2] voor toepassing in de vele en verschillende gebruiksomgevingen. En tot ieders verrassing blijkt een dergelijk informatiestelsel een enorm gevarieerde verzameling aan gebruiksomgevingen bijzonder soepel en op maat te kunnen bedienen.
De gevolgen? Een veelheid aan gebruiksomgevingen die stuk voor stuk, elk op geheel eigen wijze gevoed worden met to the point informatie afkomstig uit steeds dezelfde, enkelvoudig gehouden en stelselmatig geordende informatieverzamelingen [3].
Op die manier levert informatie-virtualisatie een belangrijke bijdrage aan de totstandkoming van enkelvoudige informatie-infrastructuur voor betekenisvolle informatievoorziening ten behoeve van een veelheid aan gevarieerde gebruiksomgevingen.
Zo draagt informatie-virtualisatie ook belangrijk bij aan eenduidig hergebruik van informatie – van betékenis-van-informatie dus – door heel gevarieerde deelnemers aan informatieverkeer in volle dynamiek van informatiemaatschappij.
Noten:
[1] Elders benoem en bespreek ik semantische interoperabiliteit ook wel als Human Interoperability (een slideshare presentatie).
[2] Een poging om dat ‘teruggeven’ te visualiseren en te verduidelijken vindt u in Information Orchestration (een slideshare presentatie).
[3] De crux van het geheel bestaat uit stelselmatige ordening van informatie tot – uiteindelijk – informatie-infrastructuur voor informatieverkeer met maatschappelijke reikwijdte. In Metapatroon – Handboek voor Stelselmatig Informatieverkeer kunt u hier (veel) meer over lezen.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
zaterdag 19 maart 2011
On being alive
This morning, march 19th 2011, I read a post of Tom Graves: On being and becoming. It motivated me to start writing. And thinking. Both resulted in the being of the text below. A text that gradually came into existence; into being.
Perhaps you have heard about the Uncertainty Principle of Heisenberg. Freely translated: If we are certain about becoming, we are uncertain about being and if we are certain about being, we are uncertain about becoming.
Put in terms of a contragram (see J.D. Haynes): The being of coming is the coming of being. This contragram somehow reconciles the two – statics/being and dynamics/coming – in(to) be-coming. One can only be as a result of becoming and this resulting being immediately serves as the starting block for a next becoming – and so on. Isn’t that what life is about?
How about information about all this be-coming? Gregory Bateson said that information is always a difference – a difference that makes the difference. Information makes (motivates, emotes) us to move from one being (state) to another being (state). That move in between (becoming) is a difference that can, in turn, be perceived by sensory beings. Such perceptions may again make a difference that makes another difference. Etc. etc. Indeed, information usually doesn’t last long and is always in formation – i.e. in the process of becoming. And if we want to catch a glimpse of it… we are forced to make a coherent snapshot (state, being) of it – thereby and inescapably losing the dynamics of it all – ask Heisenberg.
Life itself seems to be about becoming. About continuously coming into being. A continuous cycle of being – coming – being – coming etc. etc. Information about life (coming in through senses) seems to be about successive beings (states) – from which life (in between the beings) can only be fantasised.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Perhaps you have heard about the Uncertainty Principle of Heisenberg. Freely translated: If we are certain about becoming, we are uncertain about being and if we are certain about being, we are uncertain about becoming.
Put in terms of a contragram (see J.D. Haynes): The being of coming is the coming of being. This contragram somehow reconciles the two – statics/being and dynamics/coming – in(to) be-coming. One can only be as a result of becoming and this resulting being immediately serves as the starting block for a next becoming – and so on. Isn’t that what life is about?
How about information about all this be-coming? Gregory Bateson said that information is always a difference – a difference that makes the difference. Information makes (motivates, emotes) us to move from one being (state) to another being (state). That move in between (becoming) is a difference that can, in turn, be perceived by sensory beings. Such perceptions may again make a difference that makes another difference. Etc. etc. Indeed, information usually doesn’t last long and is always in formation – i.e. in the process of becoming. And if we want to catch a glimpse of it… we are forced to make a coherent snapshot (state, being) of it – thereby and inescapably losing the dynamics of it all – ask Heisenberg.
Life itself seems to be about becoming. About continuously coming into being. A continuous cycle of being – coming – being – coming etc. etc. Information about life (coming in through senses) seems to be about successive beings (states) – from which life (in between the beings) can only be fantasised.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
zaterdag 12 maart 2011
An Architecture of Be-Having
In his post Possessed by possession? Tom Graves states that “almost everything in our society – its economy, its cultures, its relationships, its idioms, its concepts of property, and perhaps most of its deep-myths – is ultimately founded on a notion of ‘rights’ of possession.” Graves “keep[s] finding [him]self returning to one seemingly inescapable fact: there is no way to make a possession-based economy sustainable.” Indeed, Having seems (far) more important (valuable) than Being. Most of our Be-Having seems to be one-sidedly aimed at Having (separate things) – grossly neglecting the Being part (related, interlocked).
The current dominancy of Having greatly unbalances and destabilizes our world. Graves: “From all of the signs around us, we’re perilously close to that point now – if not already over the edge.” The balance we need could be expressed using the following contragram: “The being of having is the having of being” (In case you’re interested in contragrams – see J.D. Haynes; Meaning As Perspective: The Contragram).
If we overvalue possession/having; the ownership of things… we need to be (able to be) very clear about boundaries between things. We need to emphasise, to value the separateness of things. Where does one thing stop; where does a(nother) thing start. We therefore also need to undervalue the relatedness/interlock of things.
We were ‘lucky’ to have Descartes. He ‘served’ us to create ourselves a world of, first and foremost, separateness, a world of distinct things. Our worldview gradually became – it took us a couple of centuries – deeply thingy. Aren’t almost all of our IT artefacts saturated with thingyness? Didn’t we invent Object Orientation (OO)? In such a thingy/separated perceived world the idea, the fiction of possession, of ownership could easily ground. And it firmly did.
The aboriginals (the example in Graves’ next post; follow the link below) were lucky – well, at first. They didn’t have their Descartes. Neither did the original inhabitants of America. Until ‘modern’ people dropped by to ‘offer’ them their ‘help’….
In my mind having is a fiction. A subject cannot really have things (objects). I (subject) cannot ‘reach’ any further than developing relationships between the I and other objects. I can only Be-Having my relationships to objects; i.e. ‘do’ my responsibilities towards objects. (I can also neglect my responsibilities towards objects by focussing on Having or Being).
In my mind, possession (I take it to include ownership) is also a fiction. A subject cannot really own things (objects). I (subject) cannot ‘reach’ any further than developing ownership relationships between the I and other objects. I can only Be-Having my ownership relationships to objects; i.e. ‘do’ my responsibilities towards objects.
In my mind rights are a fiction too. A subject cannot have or own anything – that includes rights. I (subject) can only relate to objects. In a vast number of ways and degrees. Relationships that dynamically develop over time – they rise, shine and set.
In my mind, it’s the continual development of relationships by Beings (natural, artificial) that continually create (deep) relatedness/interlock and be-cause of that continually create Beings. In other words: Beings are continually be-caused by their ever developing relationships.
Graves again: “The alternative to a possession-based economy is a responsibility-based model: one in which we ‘own’ something because we declare responsibility for it and manage it accordingly”. Indeed, ownership is not something that exists in its own… right, but as just another relationship that needs other related relationships to be-cause true meaning. In fact ownership (the ownership relationship – to be more precise) can only come into being by the mercy of a whole set of other relationships that shape it. It’s the way of Be-Having of us all that creates, maintains, crumbles, disappears ownership.
Well, how do response-ability and relate-ability relate? Can one take responsibility for something or someone without be-coming related to it in the first place? Can one relate to something or someone without be-coming responsible for it as well? Isn’t that a ‘matter’ of Deep Be-Having Interlock? Responsibility and relate-ability continually constitute (Be-Have) one another.
One day later (March 7th 2011), Graves posts again: An architecture of responsibility; closely related (also read: responsibled) to his earlier post mentioned above. Graves: “if it’s true that there is no way to make a possession-based economy sustainable, then it seems worthwhile to take a look at some of the implications.”
This post be-caused me to responsibly respond with a catching contragram: “The responsibility of architecture is the architecture of responsibility”, which, in turn, responsibled Nick Malik to write another post; see further comments below.
An architecture of responsibility has, indeed, far reaching consequences for all Having-oriented and all Being-oriented activities (these unbalanced oriented activities will disappear) and all Be-Having oriented activities (these are most likely able to change and/or transform and start to flourish tremendously).
The ‘owners’ of Having-oriented activities will definitely need some forceful Help to broaden their perspective (relationships) to ‘their’ wealth (and health) in order to responsibly respond (Be-Have) by moving towards balance – from Having to Being to Be-Having. Being creates Having. Such Having (created by Beingness) creates, in turn, Being. Etc. But (warning): he who forgets about Being – as the origin… and concentrates on Having an sich, will eventually end up no-where with no-thing. Graves: “just about everything in our entire society is against in this in some way. And yet every indicator we have shows us that if this change doesn’t happen, and soon, we’re dead – all of us.” Well….
Another two days later, Nick Malik posts The responsibility of architecture is to create an architecture of responsibility. Malik attempts “to get a little more tactical in the Enterprise Architecture space, and discuss more of the ‘intra-company’ and ‘intra-solution’ aspects of ‘The Architecture of Responsibility.’”
To me this courageous attempt carries a yet rather high Being-to-Have content. I (responsibly) tried to rephrase the first two sentences of Malik’s post: “One of the key [responsibilities] of Enterprise Architecture is to provide a [responsibility structure] [that enables] the development of corporate business [responsibilities]. In other words, we want to make sure that specific [responsibilities emerge] in a principled manner, prioritized on the [holistics] of the business.”
It’s surprising to learn how quite a lot of our terms are saturated with the Have-orientation. How about the term(s) ‘(corporate) business’? Will we be able to responsibly ‘reload’ these terms in a Be-Having fashion?
The architecture of Be-Having needs us to let go of Having; to return to the source (Being) in order to be able to continually build new Be-Havings. A catching contragram with respect to this is: the Longing of Being is the Being of Longing (Be-Longing).
On an even deeper level we all need to continually lose (let go of) our minds in order to be-come more sensible (more responsible, more Be-Having). People like Einstein understood that principle. One has to continually get out of his mind (enter Being) in order to be able to enter it again: true re-minding; Be-Having of the mind.
How do you Be-Have with an Architecture of Be-Having?
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
The current dominancy of Having greatly unbalances and destabilizes our world. Graves: “From all of the signs around us, we’re perilously close to that point now – if not already over the edge.” The balance we need could be expressed using the following contragram: “The being of having is the having of being” (In case you’re interested in contragrams – see J.D. Haynes; Meaning As Perspective: The Contragram).
If we overvalue possession/having; the ownership of things… we need to be (able to be) very clear about boundaries between things. We need to emphasise, to value the separateness of things. Where does one thing stop; where does a(nother) thing start. We therefore also need to undervalue the relatedness/interlock of things.
We were ‘lucky’ to have Descartes. He ‘served’ us to create ourselves a world of, first and foremost, separateness, a world of distinct things. Our worldview gradually became – it took us a couple of centuries – deeply thingy. Aren’t almost all of our IT artefacts saturated with thingyness? Didn’t we invent Object Orientation (OO)? In such a thingy/separated perceived world the idea, the fiction of possession, of ownership could easily ground. And it firmly did.
The aboriginals (the example in Graves’ next post; follow the link below) were lucky – well, at first. They didn’t have their Descartes. Neither did the original inhabitants of America. Until ‘modern’ people dropped by to ‘offer’ them their ‘help’….
In my mind having is a fiction. A subject cannot really have things (objects). I (subject) cannot ‘reach’ any further than developing relationships between the I and other objects. I can only Be-Having my relationships to objects; i.e. ‘do’ my responsibilities towards objects. (I can also neglect my responsibilities towards objects by focussing on Having or Being).
In my mind, possession (I take it to include ownership) is also a fiction. A subject cannot really own things (objects). I (subject) cannot ‘reach’ any further than developing ownership relationships between the I and other objects. I can only Be-Having my ownership relationships to objects; i.e. ‘do’ my responsibilities towards objects.
In my mind rights are a fiction too. A subject cannot have or own anything – that includes rights. I (subject) can only relate to objects. In a vast number of ways and degrees. Relationships that dynamically develop over time – they rise, shine and set.
In my mind, it’s the continual development of relationships by Beings (natural, artificial) that continually create (deep) relatedness/interlock and be-cause of that continually create Beings. In other words: Beings are continually be-caused by their ever developing relationships.
Graves again: “The alternative to a possession-based economy is a responsibility-based model: one in which we ‘own’ something because we declare responsibility for it and manage it accordingly”. Indeed, ownership is not something that exists in its own… right, but as just another relationship that needs other related relationships to be-cause true meaning. In fact ownership (the ownership relationship – to be more precise) can only come into being by the mercy of a whole set of other relationships that shape it. It’s the way of Be-Having of us all that creates, maintains, crumbles, disappears ownership.
Well, how do response-ability and relate-ability relate? Can one take responsibility for something or someone without be-coming related to it in the first place? Can one relate to something or someone without be-coming responsible for it as well? Isn’t that a ‘matter’ of Deep Be-Having Interlock? Responsibility and relate-ability continually constitute (Be-Have) one another.
One day later (March 7th 2011), Graves posts again: An architecture of responsibility; closely related (also read: responsibled) to his earlier post mentioned above. Graves: “if it’s true that there is no way to make a possession-based economy sustainable, then it seems worthwhile to take a look at some of the implications.”
This post be-caused me to responsibly respond with a catching contragram: “The responsibility of architecture is the architecture of responsibility”, which, in turn, responsibled Nick Malik to write another post; see further comments below.
An architecture of responsibility has, indeed, far reaching consequences for all Having-oriented and all Being-oriented activities (these unbalanced oriented activities will disappear) and all Be-Having oriented activities (these are most likely able to change and/or transform and start to flourish tremendously).
The ‘owners’ of Having-oriented activities will definitely need some forceful Help to broaden their perspective (relationships) to ‘their’ wealth (and health) in order to responsibly respond (Be-Have) by moving towards balance – from Having to Being to Be-Having. Being creates Having. Such Having (created by Beingness) creates, in turn, Being. Etc. But (warning): he who forgets about Being – as the origin… and concentrates on Having an sich, will eventually end up no-where with no-thing. Graves: “just about everything in our entire society is against in this in some way. And yet every indicator we have shows us that if this change doesn’t happen, and soon, we’re dead – all of us.” Well….
Another two days later, Nick Malik posts The responsibility of architecture is to create an architecture of responsibility. Malik attempts “to get a little more tactical in the Enterprise Architecture space, and discuss more of the ‘intra-company’ and ‘intra-solution’ aspects of ‘The Architecture of Responsibility.’”
To me this courageous attempt carries a yet rather high Being-to-Have content. I (responsibly) tried to rephrase the first two sentences of Malik’s post: “One of the key [responsibilities] of Enterprise Architecture is to provide a [responsibility structure] [that enables] the development of corporate business [responsibilities]. In other words, we want to make sure that specific [responsibilities emerge] in a principled manner, prioritized on the [holistics] of the business.”
It’s surprising to learn how quite a lot of our terms are saturated with the Have-orientation. How about the term(s) ‘(corporate) business’? Will we be able to responsibly ‘reload’ these terms in a Be-Having fashion?
The architecture of Be-Having needs us to let go of Having; to return to the source (Being) in order to be able to continually build new Be-Havings. A catching contragram with respect to this is: the Longing of Being is the Being of Longing (Be-Longing).
On an even deeper level we all need to continually lose (let go of) our minds in order to be-come more sensible (more responsible, more Be-Having). People like Einstein understood that principle. One has to continually get out of his mind (enter Being) in order to be able to enter it again: true re-minding; Be-Having of the mind.
How do you Be-Have with an Architecture of Be-Having?
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
maandag 7 februari 2011
Paradigm Shift
At YouTube you can find a short but very helpful video of Dr Quantum in Flatland [1]. Dr Quantum first impresses and later on successfully persuades a two dimensional (she-)circle to shift her paradigm; her world view. He persuades her to step out of her very, very familiar two dimensional habitat and – in one-and-the-same move – to step into an unknown three dimensional world. “What will happen to me? What will I become?”, is her final, but already weak(ened) opposition to Dr Quantum.
There is really only one way to find out: “You’d have to become it to know”, Dr Quantum friendly replies [2]. She has to entirely let go of her old and familiar flat-world civilization in order to find herself newborn into the round-world reality.
And from the very moment she enters three dimensional reality… she becomes aware again of her two dimensional habitat – but now from the broadened perspective of three dimensions. Furthermore a totally new and greatly enlarged world – amply encompassing her old world – opens up for her. Two dimensions will soon not be enough for her anymore. And very soon she will even have trouble imagining her former, two dimensional life.
How will she explain her paradigm shift to her fellow Flatland citizens? And how will she persuade and convince them to shift as well – in order to develop current societal life to new, unimagined and unexplored heights….
Notes:
[1] “Flatland” refers to the book Flatland: A Romance of Many Dimensions. You may also want to consult Wiki.
[2] In the movie The Matrix something similar is said. Neo wants to know what the matrix is. Morpheus replies: “[u]nfortunately no one can be told what the matrix is. You have to see it for yourself.”
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
There is really only one way to find out: “You’d have to become it to know”, Dr Quantum friendly replies [2]. She has to entirely let go of her old and familiar flat-world civilization in order to find herself newborn into the round-world reality.
And from the very moment she enters three dimensional reality… she becomes aware again of her two dimensional habitat – but now from the broadened perspective of three dimensions. Furthermore a totally new and greatly enlarged world – amply encompassing her old world – opens up for her. Two dimensions will soon not be enough for her anymore. And very soon she will even have trouble imagining her former, two dimensional life.
How will she explain her paradigm shift to her fellow Flatland citizens? And how will she persuade and convince them to shift as well – in order to develop current societal life to new, unimagined and unexplored heights….
Notes:
[1] “Flatland” refers to the book Flatland: A Romance of Many Dimensions. You may also want to consult Wiki.
[2] In the movie The Matrix something similar is said. Neo wants to know what the matrix is. Morpheus replies: “[u]nfortunately no one can be told what the matrix is. You have to see it for yourself.”
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
maandag 31 januari 2011
Shift Inescapably Happens
In onze hedendaagse wereld raken individuen hyperconnected [1]. Mensen in groepen en afdelingen…. Mensen in business units en organisaties…. Overal raken ze hyperconnected. En dankzij de vele indrukken die al deze mensen in al hun wisselende verbanden via al deze veranderlijke en voortdurend veranderende connecties opdoen… neemt hun gedragsrepertoire hand over hand toe. Dat geldt voor U. Dat geldt voor mij.
In het kielzog daarvan neemt voorspelbaarheid van gedrag (snel) af. Ook de ons zo vertrouwde samenhang ‘der dingen’ – wereldbeeld, zeg ook maar – komt meer en meer op losse schroeven te staan. Zaken lijken steeds meer door elkaar te gaan lopen. De organisatie zoals wij die kennen, en dat geldt uiteraard voor elk ander verband, vervloeit en verliest haar zo bekende vaste vorm en patronen. Gangbare middelen voor coördinatie van (onderling) gedrag werken niet of nauwelijks meer. Management zoekt koortsachtig naar oplossingen in een oplossingsruimte die zelf volop in de wind van zojuist geschetste veranderingen staat. Ons onderling verkeren krijgt trekken van een soort pap van wat eens rups was en vlinder moet worden. Ieder doet wat hem/haar – gegeven de situatie-van-het-moment – het verstandigst lijkt. Onderlinge irritaties en erupties nemen daarbij nog in hevigheid en frequentie toe. Al met al reuze lastig, maar shift inescapably happens: de wereld creëert – onstuitbaar; of het u nu aanstaat of niet – haar nieuwe vorm.
Ook de businessomgeving wordt vluchtig en onzeker. Oude en vertrouwde methoden en denkwijzen verliezen in ijltempo kracht; nieuwe worden (nog) genegeerd – management houdt zich nog krampachtig vast aan weliswaar erkende, maar inmiddels disfunctionele ziens- en zijnswijzen. “In times of drastic change, learners inherit the world, while the learned remain beautifully equipped to deal with a world that no longer exists”, zei Eric Hoffer (al) in 1973. De uitdaging blijft om de learned te transformeren in learners.
In zo’n hyperconnected wereld – een netwerk van netwerken – is een verschuiving in focus van losse applicatie naar applicaties-in-een-keten natuurlijk prachtig, maar tegelijk ook volstrekt ontoereikend. Wat vandaag de dag duidelijk zou kunnen (en ook moeten) zijn, is dat het meer dan ooit om de individuele hyperconnected mens draait die met al zijn ‘gedoe’ en in volle wisselwerking met zijn dynamische omgeving de organisatie tot een succes maakt.
Hoe gaat IT eigenlijk met deze inescapable shift om? Enerzijds telt IT als de grote gangmaker achter deze omwenteling. IT hielp de geest uit de fles en bracht zo voortgaande beweging onomkeerbaar op stoom. Anderzijds is het diezelfde IT die momenteel (en grotendeels onbewust) voor veel frustratie en stagnatie zorgt. Want IT blijft hangen in T – ten koste van betekenisvolle I. En dat terwijl we verder moeten; shift is inescapable! Nog altijd staat techniek (applicaties, netwerk, interfaces etc. etc.) krachtig in het brandpunt van haar belangstelling: nieuwe technologieën en technieken blijven over elkaar heen buitelen. Klopt, er is nu ook aandacht voor integratiemanagement om de explosieve (wild)groei aan interfaces te… te…, ja wat eigenlijk precies? Het is zonneklaar dat integratiemanagement tot op heden slechts pijnlijk duidelijk heeft gemaakt hoe tenenkrommend onsamenhangend hedendaagse (geavanceerde) informatiesystemen nog altijd zijn.
We zitten volop in nieuwe ontwikkelingsstap. Shift inescapably happens. En die shift kunnen we bespoedigen door het oude en vertrouwde nu verder maar gewoon los te laten. Denk aan Hoffer; laten we learners worden en de wereld betreden die onstuitbaar in wording is. Laten we de hyperconnected mensen met al hun ‘gedoe’ in het centrum van onze oprechte belangstelling plaatsen. Onze welhaast genetisch ingebrande ijver uiterste objectiviteit na te jagen (hartelijk dank Descartes!) door het subject stelselmatig buiten spel te zetten, werkt niet meer. Menselijk gedoe – hoe lastig dat misschien ook lijkt – moet het voorwerp bij uitstek worden van onze onverdeelde aandacht.
Hoe ‘vangen’ we dat menselijk gedoe? Wat is de informatische crux van alle menselijke gedoe? Dat is Informatie van Betekenis voor Hyperconnected Mensen. Inderdaad, dáár zijn we uit de bocht gevlogen: voor hyperconnected mensen begint informatie uit een nog steeds groeiende brei aan gekoppelde systemen heldere betekenis hinderlijk te verliezen. Menselijk gedoe vraagt – uitgerekend nu: hyperconnected! – van geval tot geval om kraakheldere betekenis. Anders wordt het niets met de vlinder. Informatie van Betekenis stuurt optimaal hyperconnected menselijk gedrag; hun gedoe, zeg ook maar. Een wezenlijk stelselmatige (kijk op) informatievoorziening [2]; dàt brengt noodzakelijke doorbraak een hele stap, ja, een sprong dichterbij. Daarbij maken we volop gebruik van geavanceerde hedendaagse technologie: die doet haar ingewikkelde werk, net als altijd – wellicht in een iets andere setting [3], maar nu met Informatie van momentane Betekenis. Vlinders kunnen er mee lezen en schrijven.
Noten:
[1] De term hyperconnected trof ik aan in From Hierarchy to Panarchy: Hybrid Thinking’s Resilient Network of Renewal van Nicholas Gall (Gartner; 22 December 2010). Genoemd artikel zette me aan tot het schrijven van deze column. De inescapable shift die Gall aanwijst, is al vele jaren zichtbaar en begint op alle terreinen van de samenleving steeds duidelijker vormen aan te nemen. Ja, uiteindelijk ook in de IT. Inescapable!
[2] Het Handboek Metapatroon van de hand van Pieter Wisse geeft de lezer de uitgekiende mogelijkheid om een goed idee op te doen van een stelselmatige kijk op informatievoorziening – zo uitgebreid en gericht als de lezer zich maar wenst.
[3] Eind januari 2011 wees ik Nicholas Gall op het mogelijk belangwekkende verband tussen informatie-infrastructuur (Information Dynamics) en panarchy/panarchitecture (Gartner). Zie daarvoor mijn bijdrage op Amplify.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
In het kielzog daarvan neemt voorspelbaarheid van gedrag (snel) af. Ook de ons zo vertrouwde samenhang ‘der dingen’ – wereldbeeld, zeg ook maar – komt meer en meer op losse schroeven te staan. Zaken lijken steeds meer door elkaar te gaan lopen. De organisatie zoals wij die kennen, en dat geldt uiteraard voor elk ander verband, vervloeit en verliest haar zo bekende vaste vorm en patronen. Gangbare middelen voor coördinatie van (onderling) gedrag werken niet of nauwelijks meer. Management zoekt koortsachtig naar oplossingen in een oplossingsruimte die zelf volop in de wind van zojuist geschetste veranderingen staat. Ons onderling verkeren krijgt trekken van een soort pap van wat eens rups was en vlinder moet worden. Ieder doet wat hem/haar – gegeven de situatie-van-het-moment – het verstandigst lijkt. Onderlinge irritaties en erupties nemen daarbij nog in hevigheid en frequentie toe. Al met al reuze lastig, maar shift inescapably happens: de wereld creëert – onstuitbaar; of het u nu aanstaat of niet – haar nieuwe vorm.
Ook de businessomgeving wordt vluchtig en onzeker. Oude en vertrouwde methoden en denkwijzen verliezen in ijltempo kracht; nieuwe worden (nog) genegeerd – management houdt zich nog krampachtig vast aan weliswaar erkende, maar inmiddels disfunctionele ziens- en zijnswijzen. “In times of drastic change, learners inherit the world, while the learned remain beautifully equipped to deal with a world that no longer exists”, zei Eric Hoffer (al) in 1973. De uitdaging blijft om de learned te transformeren in learners.
In zo’n hyperconnected wereld – een netwerk van netwerken – is een verschuiving in focus van losse applicatie naar applicaties-in-een-keten natuurlijk prachtig, maar tegelijk ook volstrekt ontoereikend. Wat vandaag de dag duidelijk zou kunnen (en ook moeten) zijn, is dat het meer dan ooit om de individuele hyperconnected mens draait die met al zijn ‘gedoe’ en in volle wisselwerking met zijn dynamische omgeving de organisatie tot een succes maakt.
Hoe gaat IT eigenlijk met deze inescapable shift om? Enerzijds telt IT als de grote gangmaker achter deze omwenteling. IT hielp de geest uit de fles en bracht zo voortgaande beweging onomkeerbaar op stoom. Anderzijds is het diezelfde IT die momenteel (en grotendeels onbewust) voor veel frustratie en stagnatie zorgt. Want IT blijft hangen in T – ten koste van betekenisvolle I. En dat terwijl we verder moeten; shift is inescapable! Nog altijd staat techniek (applicaties, netwerk, interfaces etc. etc.) krachtig in het brandpunt van haar belangstelling: nieuwe technologieën en technieken blijven over elkaar heen buitelen. Klopt, er is nu ook aandacht voor integratiemanagement om de explosieve (wild)groei aan interfaces te… te…, ja wat eigenlijk precies? Het is zonneklaar dat integratiemanagement tot op heden slechts pijnlijk duidelijk heeft gemaakt hoe tenenkrommend onsamenhangend hedendaagse (geavanceerde) informatiesystemen nog altijd zijn.
We zitten volop in nieuwe ontwikkelingsstap. Shift inescapably happens. En die shift kunnen we bespoedigen door het oude en vertrouwde nu verder maar gewoon los te laten. Denk aan Hoffer; laten we learners worden en de wereld betreden die onstuitbaar in wording is. Laten we de hyperconnected mensen met al hun ‘gedoe’ in het centrum van onze oprechte belangstelling plaatsen. Onze welhaast genetisch ingebrande ijver uiterste objectiviteit na te jagen (hartelijk dank Descartes!) door het subject stelselmatig buiten spel te zetten, werkt niet meer. Menselijk gedoe – hoe lastig dat misschien ook lijkt – moet het voorwerp bij uitstek worden van onze onverdeelde aandacht.
Hoe ‘vangen’ we dat menselijk gedoe? Wat is de informatische crux van alle menselijke gedoe? Dat is Informatie van Betekenis voor Hyperconnected Mensen. Inderdaad, dáár zijn we uit de bocht gevlogen: voor hyperconnected mensen begint informatie uit een nog steeds groeiende brei aan gekoppelde systemen heldere betekenis hinderlijk te verliezen. Menselijk gedoe vraagt – uitgerekend nu: hyperconnected! – van geval tot geval om kraakheldere betekenis. Anders wordt het niets met de vlinder. Informatie van Betekenis stuurt optimaal hyperconnected menselijk gedrag; hun gedoe, zeg ook maar. Een wezenlijk stelselmatige (kijk op) informatievoorziening [2]; dàt brengt noodzakelijke doorbraak een hele stap, ja, een sprong dichterbij. Daarbij maken we volop gebruik van geavanceerde hedendaagse technologie: die doet haar ingewikkelde werk, net als altijd – wellicht in een iets andere setting [3], maar nu met Informatie van momentane Betekenis. Vlinders kunnen er mee lezen en schrijven.
Noten:
[1] De term hyperconnected trof ik aan in From Hierarchy to Panarchy: Hybrid Thinking’s Resilient Network of Renewal van Nicholas Gall (Gartner; 22 December 2010). Genoemd artikel zette me aan tot het schrijven van deze column. De inescapable shift die Gall aanwijst, is al vele jaren zichtbaar en begint op alle terreinen van de samenleving steeds duidelijker vormen aan te nemen. Ja, uiteindelijk ook in de IT. Inescapable!
[2] Het Handboek Metapatroon van de hand van Pieter Wisse geeft de lezer de uitgekiende mogelijkheid om een goed idee op te doen van een stelselmatige kijk op informatievoorziening – zo uitgebreid en gericht als de lezer zich maar wenst.
[3] Eind januari 2011 wees ik Nicholas Gall op het mogelijk belangwekkende verband tussen informatie-infrastructuur (Information Dynamics) en panarchy/panarchitecture (Gartner). Zie daarvoor mijn bijdrage op Amplify.
Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.
Abonneren op:
Posts (Atom)