Semiotic Triad - An onset to a far more productive path?

We, human beings, are, in fact, not capable of making immediate observations: our senses are always in between. It’s our senses that inescapably intermediate between reality as it really is and the way we make sense of it; interpret that reality. Without our senses, we don’t observe anything, lose track of reality and our connections with it.

These observed sensory signs are interpreted by our brains. That interpretation is influenced by what it already knows from earlier observations. It’s that interpretation that subsequently incites us to action; to exhibit behaviour. Behaviour that, in turn, is observable by means of new sensory signs which are interpreted by our brains again. And that completes the cycle of us, humans, in our capacity as information (sign) processing beings.

C.S. Peirce (1839-1914) digested this knowledge into ‘his’ semiotic triad (1902). Objects in reality produce Meaning (interpretations) in our brains – never immediate; always via the Signs picked up by our senses. As said: these Signs are always in between. Signs refer on the one hand to Objects in reality. On the other hand these very same Signs yield Meaning in our individual brains.

Current IT practice, however, takes a direct and fixed connection between Object and Meaning for granted. It’s simply an unquestioned ‘fact’. But as we can readily learn from Peirce, such an absolute connection does not exist. Peirce teaches us that the Object-Meaning connection always ‘goes’ via picked up Signs. It’s the Signs (information) that refer to Objects (entities) in reality as well as yield Meaning (interpretations) in our individual brains.

The semiotic triad explains that one and the same event observed at one and the same point in time by two observers standing side by side can (and often will) yield two rather differing interpretations. For each observer comes with his/her own individual brain – loaded with a unique set of associated interpretations that developed over time by the individual reception of many, many signs.

Even the recollection of a certain event by one person at differing moments in time can (and often will) yield different interpretations. For both memories are ‘separated’ by an entire collection of interpretations – caused by a multitude of received signs. Were you always just as afraid of spiders (or snakes) as you are now? Various and varying experiences with objects over time create a developing interpretation/meaning of these objects. This, of course, greatly influences your relation to – and behaviour with these objects.

At the same time the semiotic triad makes it obvious that human interpretation of information/signs picked up from reality not only is an outright subjective matter, but also a highly dynamic activity. Modern information technology makes information/signs available in bulk in less than no time for any one at any time and any place. IT thoroughly permeated and transformed traditional society into full fledged information society. And meaning of information became unmistakably agile as a consequence of ever more and ever varying streams of signs (information) coming in from anywhere, about anything and anyone.

In traditional society things changed at rather low paces – as a ‘consequence’, meaning of information was assumed to be fixed. Nowadays – information society – that assumption lost most of its ‘validity’. Meaning of information can’t be defined at forehand anymore – as we used to do. Instead, meaning of information now… happens on the fly.

Ever increasing dynamics of contemporary information society now requires IT to effectively and efficiently facilitate human interpretation of signs. Unfortunately IT still largely fails to meet this pressing requirement. A reality in which change counts as the only constant, requires a new orientation towards the coming about of meaning of information (interpretation of signs). And Peirce’s semiotic triad shows us the onset of a New and Productive path. Don’t you think?

This column is a Sign as well. A sign that refers you to (objects in) reality. A sign that requests you to further develop and to (re)consider established ideas on the coming about of meaning of information.

What do you think? Does the coming about of meaning of information remain fixed and absolute – do you stick to the good old IT paradigm? Or… do you want to turn off to a far more productive path? A path on which meaning of information comes about individually and dynamically.


Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.

Ontknoping met stelselmatige informatieordening

Langzaamaan begint het wat te wennen. In onze hedendaagse informatiemaatschappij is zo’n beetje alles tegelijk in beweging; vrijwel niets blijft nog lang hetzelfde. Informatietechnologie nam torenhoge vlucht en transformeerde traditionele maatschappij van, zeg maar even, rust, reinheid en regelmaat in een maatschappij die zich bij uitstek kenmerkt door pluriformiteit, beweeglijkheid en onoverzichtelijkheid.

Zo’n omwenteling raakt vanzelfsprekend al onze onderlinge verhoudingen. Zowel onze persoonlijke als zakelijke contacten en relaties ontwikkelen zich nu sneller, minder voorspelbaar en ook onoverzichtelijker als gevolg van ons intensief (inter)acteren in moderne informatie- of, netwerkmaatschappij. Zo’n omwenteling werkt vanzelfsprekend ook diep door in en tussen organisaties – ja, beïnvloedt al onze persoonlijke, zakelijke en maatschappelijke verbanden. En de natuurlijke of rechtspersoon die in zo’n wereld trefzeker wil handelen…, die moet van (inter)actie tot (inter)actie weten hoe relevante vorken en stelen samenhangen. Want elke (inter)actie staat nu meer dan ooit in weer en wind van eigen vluchtige en doorgaans zo diverse omstandigheden.

Zo’n omwenteling zou vanzelfsprekend ook diep door moeten werken in de aard en opzet van de veelheid aan informatiesystemen die maatschappij in al haar facetten en in slechts enkele decennia tijd, zo drastisch hielpen transformeren. Dat is, gek genoeg, niet het geval. Zeker, qua technologie zijn verreweg de meeste informatiesystemen uiterst modern en zeer geavanceerd te noemen. Maar ze worden nog altijd traditioneel – d.w.z. volgens principes die stroken met maatschappij van rust, reinheid en regelmaat – ontworpen en vervolgens gebouwd.

Het lijkt er sterk op dat ontwerpers van informatiesystemen de essentie van transformatie domweg misten. Misten ze dat we inmiddels voluit in een wereld leven waarin elke informatie any time, any where, any way, any why, for any who in een handomdraai beschikbaar is – of gemaakt kan worden? Misten ze dat hedendaagse informatiesystemen niet langer maar gewoon wat losse informatie moeten ophoesten, maar dat bijbehorende omstandigheden nu stelselmatig en samenhangend moeten meewegen tot situationeel heldere betekenis tot trefzekere actie van mensen? Misten ze dat in zo’n wereld betekenis van informatie niet langer vooraf gedefinieerd kan worden? Misten ze, anders gezegd, dat betekenis van informatie vandaag de dag zo overduidelijk dynamisch en heel genuanceerd tot stand komt – namelijk onder invloed van de precieze omstandigheden – vluchtig en divers?

Als ontwerpers die essentie inderdaad misten… draaien (tollen?) we technologisch weliswaar flink door, maar stagneert dóórgaande ontwikkeling. En dat is ronduit dramatisch, want, laten we het maar eerlijk toegeven: wij, mensen, hebben toch ook wel onze moeiten om in de ogenschijnlijke onoverzichtelijkheid van veelheid aan vormen en veranderingen trefzeker koers te houden, onze weg te vinden en (verder) uit te stippelen. En laten we ook maar gelijk en eerlijk toegeven dat onze (geavanceerde en hypermoderne) informatiesystemen ons maar al te vaak zo zwakjes ondersteunen in de omstandigheden-van-het-moment. Momenten die elke keer opnieuw om welhaast unieke en adequate (inter)actie vragen.

Mensen die uit alle macht op volle zee van netwerkmaatschappij transformeren tot gewiekste deelnemers aan alsmaar woeliger informatieverkeer, zitten te springen om informatiesystemen die voorzien zijn van sterk situationeel besef. Situationeel besef met het oog op effectieve ondersteuning van mensen die in dynamische omstandigheden keer op keer trefzeker wensen te (inter)acteren. Die behoefte wordt regelmatig en in allerhande toonaarden luid en duidelijk geuit, maar loopt keer op keer dood op de dovemansoren van ontwerpers die essentie van transformatie misten. Mensen raken meer en meer gefrustreerd door de alsmaar groeiende kluwen aan informatiesystemen die aan die behoefte niet – of maar zo heel kort – tegemoet komen.

Ontwerpers van informatiesystemen lijken zich serieus en vol ijver toe te blijven leggen op continuering van de grootse en werkelijk schitterende successen van weleer. Zij zoeken oplossingen vrijwel uitsluitend in alsmaar modernere en geavanceerdere technologie. Zij hebben niet of nauwelijks in de gaten dat die schitterende successen van weleer ook… hùn wereld kwalitatief veranderden. Einstein zou ze gemakkelijk uit hun droom kunnen helpen…. Hij zou hen kunnen wijzen op het feit dat de problemen waarvoor wij ons nu gesteld zien, niet zijn op te lossen binnen hetzelfde, eens zo succesvolle, kader dat ze voortbracht. Er is m.a.w. een nieuw en ruimer kader nodig waarin aanhoudende problematiek adequaat kan worden verklaard. En opgelost.

Ontwerpers van informatiesystemen zien dus niet dat de problemen waarmee mensen momenteel kampen op een volstrekt ànder vlak liggen. Op het vlak van, zeg maar even, informatieordening. Informatie moet immers – wil ze van direct nut zijn voor moderne deelnemers aan woelig informatieverkeer – stelselmatig tot situationele betekenis geordend zijn.
En dat is… àndere koek! Kwalitatief andere koek zelfs. Echter… op koek van dat kaliber zijn ontwerpers van informatiesystemen in het geheel niet afgestemd. Schrijnend – want (mensen in) organisaties verdrinken in toenemende mate in een zee aan bouwsels die aan het door en door situationele karakter van betekenis van informatie domweg voorbij zien. Bouwsels die derhalve, hoe goedbedoeld ook, niet passen bij de taken waarvoor mensen – deelnemers aan woelig informatieverkeer – zich in toenemende mate zien gesteld.

Het macabere van dit ‘samenspel’ is dat iedereen werkelijk zijn/haar uiterste best doet om de situatie te verbeteren en het beste voor heeft met mensen in organisaties/maatschappij. Ontwerpers leggen betekenis van informatie nog altijd op voorhand en in absolute zin vast en zoeken oplossing eerst en vooral in geavanceerdere (smart) technologie; in feite in oude en vertrouwde richting die ooit zoveel succes bracht. Ondertussen snakken mensen naar een informatieordening die van geval tot geval betekenisvol (hun) hout snijdt. Gevallen die zich vandaag de dag snel en onvoorspelbaar ontwikkelen. Gevallen die niet of nauwelijks nog zijn te voorzien. Gevallen die altijd weer net even iets anders zijn dan de vorige keer.

Mensen snakken naar doorbraak, maar missen eenvoudigweg de kennis en kunde om die doorbraak te realiseren of te versnellen. Dat is ook helemaal hun vak niet. En die vaklui – de ontwerpers… die (door)zien de werkelijke wortel van de problematiek niet en zoeken stug door naar oplossingen die niet of nauwelijks nog zoden aan de dijk zetten. Hadden ze nu maar van stelselmatige informatieordening gehoord….


Copyright (c) 2011 Emovere/Jan van Til - All rights reserved.